مسعود سخاوت دوست در گفتگو با خبرنگار مهر با بیان این که نمی خواستیم از موسیقی برای افزایش بار احساسی و عاطفی فیلم استفاده کنیم، گفت: موسیقی فیلم سینمایی «شیار ۱۴۳» مانند دیگر عوامل این فیلم از اغراق به دور است. به دلیل نوع و جنس فیلم سعی کردیم تا کمترین حد اغراق در احساسات را داشته باشیم و همین جنس متفاوت فیلم سبب شد تا فیلم ساده اما تاثیرگذار باشد.
وی ادامه داد: به دلیل نوع داستان به راحتی می توانستیم برای ارتقای عاطفی در فیلم، موسیقی را تشدید کنیم چرا که موسیقی تاثیر بسیار زیادی در افزایش بار درام و تاثیرگذار بودن یک داستان برای مخاطب دارد. نمی توان فیلمی مانند «شیار ۱۴۳» را کم موسیقی دانست چرا که از نظر من هر سکانس از فیلم موسیقی دارد. این موسیقی می تواند در سناریو، کلام، نوع بازی بازیگر و حتی موسیقی درام تعریف شده باشد.
این آهنگساز بیان کرد: «شیار ۱۴۳» فیلمی است که از همان ابتدا تا انتها احساسات زیادی در آن جریان دارد و من سعی کردم تا این احساسات دست نخورده باقی بمانند. البته از این میان قسمت آخر فیلم را می‌توان مجزا دانست چرا که کارگردان اصرار داشت که برای بخش پایانی از موسیقی لالایی استفاده کنیم.
سخاوت دوست یادآور شد: کارگردان «شیار۱۴۳» به دنبال این بود که فیلم در پایان موسیقی لالایی داشته باشد. گزینه های مختلفی برای لالایی این بخش وجود داشت اما ما نخواستیم تا از یک خواننده حرفه ای برای خواندن این لالایی استفاده کنیم و ترجیح دادیم لالایی مورد نظر یک لالایی ساده اما تاثیرگذار باشد.
وی توضیح داد: موسیقی لالایی که در این فیلم می شنوید، لالایی یک مادر کرمانی است که خود فرزندانش را در زلزله بم از دست داده است. حتی در بخشی از این لالایی می شنوید که گریه می کند. پروین غلام شاه حسینی مادری است از دورافتاده ترین روستاهای کرمان که در فقر هم زندگی می کند. داستان از دست دادن فرزندان این زن و داغی که بر دل دارد شباهت بسیاری به «الفت» در «شیار ۱۴۳» دارد. به همین دلیل لالایی خواندن او هم بسیار تاثیر گذار است و اندوه مادرانه از دست دادن فرزند را به خوبی منتقل می کند.
سخاوت دوست در پایان گفت: برای «شیار ۱۴۳» ۱۲ دقیقه موسیقی ساخته شده که در همه قسمت های آن شنیده می شود. البته من همان زمان هم به خانم نرگس آبیار کارگردان این فیلم گفتم که موسیقی‌ای برای فیلم می سازم که اگر نباشد کمبود آن احساس شود و در عین حال اگر باشد در میان داستان گم شود و مخاطب احساس نکند که موسیقی می شنود.
