مرا به نام مادرم صدا بزن!

خبرگزاری مهر؛ مجله مهر_مرضیه کیان: آن روزهایی که نادیده گرفته شدن و تمسخر و آزار و هراس، سهم محمد (ص) از روزگار و مردمان زمانه‌اش بود، خدیجه بود که چاردیواری خانه را برای حضور همسرش گرم نگه می‌داشت. می‌دانست که در وجود محمّد، گوهری تابان است که روزی چشمها را خیره خواهد کرد.

خدیجه همان بانویی است که از نخستین پیام وحی، در دورانی که همه پیامبر را تکذیب می‌کردند، اولین نفر بود که او را تأیید کرد و به او ایمان آورد.

خدیجه بود که پای تمام سختی‌ها، تمام تنهایی‌ها و تمام زخم زبان‌ها ایستاد. آن روز که همه محمّد را رها کردند، او همراهش بود. آن روز که همه محمّد را طرد کردند، او کنارش بود. آن روز که همه محمّد را مجنون خواندند، او پناهش بود.

خدیجه همان خانمی بود که نزد قریش بسیار آبرو داشت و همه بزرگان عرب آرزوی ازدواج با او را داشتند، اما او همه را رد کرد و به قول زن‌های قریش با «یتیم عبدالله» ازدواج کرد؛ با وجود ثروت فراوان و آبروی فراوانی که داشت.

خدیجه همان خانمی است که پروردگار جهانیان به او سلام رساند و بشارت تولد یگانه آفرینش، فاطمه زهرا را به او داد.

خدیجه بود که سنت عرب را شکست و با تمام ثروتی که داشت، خود مسئولیت تربیت فرزندش را به عهده گرفت و او را به دست دایه نسپرد.

از وجود پیامبر و خدیجه (س) بود که فاطمه (س) پا به جهان هستی گذاشت.

خدیجه مادر فاطمه‌ای بود که قلب جهان را به تپش انداخت، فاطمه‌ای که همسر علی شد. مادر حسن و حسین و زینب بود.

مادر فاطمه‌ای که آب مهریه‌اش بود.

روزی مثل امروز، وقتی حبیب الله، محبوبه‌اش را در میان عبای خود به خاک سپرد، اشک از چشمهای مهربانش جاری بود...
حتی سال‌ها بعد از او، وقتی نام زیبایش را می‌شنید، دلتنگ می‌شد. برای عطر خوش صدایش، برای وجود لطیف پر از مهرش، برای خدیجه‌ی مهربان صبورش!

این روزها که در کوچه و خیابان‌ها قدم بر می‌داریم اسم خدیجه کمتر گوشمان را نوازش می‌کند، خیلی‌ها نامشان را به اسم‌های دیگر تغییر داده‌اند یا از نامیده شدن به این نام خجالت می کشند.

چند سالی است سنتی به راه افتاده و به پیشنهاد شهاب مرادی، در دهم رمضان به بهانه سالروز وفات حضرت خدیجه (س) بنا شده تا دختران در خانه‌ها به نام خدیجه خطاب شوند تا کمی از غربت این نام کاسته شود. به نام بانویی که اهل مکه، او را ملکه‌ی عرب نامیده بودند و به جهت نجابت و عظمتش مورد احترام همگان بود.

هنوز هستند کسانی که از این سنت اطلاعی ندارند، و امید داریم تا این سنت به عنوان تلاشی نمادین اما مؤثر برای تکریم یک نام بزرگ، فراگیر شود تا فقط یک روز تمام دختران مسلمان با نام خدیجه صدا زده  شوند و نام این مادر مهربان تکریم شود.